اعمال این سیاست رتبه‌بندی مشکلات مالی فراوانی را برای صاحبان سینما و تماشاخانه‌ها و تولیدکنندگان فیلم‌ها ایجاد ‌کرده‌است. این معضل درخصوص فیلم‌های دارای رتبه R و NC- 17 حادتر است؛ چرا که گروه بزرگتری از افراد را از دایره مخاطبان مجاز خارج می‌کند.

اولین مقررات در این باب، توسط ایالت‌ها و شهرداری‌ها بعد از اینکه دادگاه عالی آمریکا اعلام کرد که ایالت‌ها می‌توانند تصاویر متحرک و فیلم‌ها را بدون اینکه ناقض قانون اساسی باشند، سانسور کنند، وضع شد.

۳- ۲- ۱- ۲- ۱- ۲- حمایت از کودکان در برابر نمایش ویدئویی مستقیم

فیلم‌های ویدئویی مستقیم، فیلم‌هایی هستند که بدون نمایش در سینما، مستقیماً در شبکه خانگی به نمایش در می‌آیند و البته توسط صنعت سینما تحت مقررات هستند. یک فیلم ویدئویی می‌تواند توسط انجمن تصاویر متحرک آمریکا مورد رتبه‌بندی قرار گیرد. در عین حال، این فیلم‌ها ممکن است توسط هیئت مشاوران فیلم (FAB)^[114] طبقه‌بندی شوند. هیئت مشاوران فیلم تنها نهاد رتبه‌بندی رسمی بعد از انجمن تصاویر متحرک آمریکاست که ‌در مورد ارتقاء کیفیت رفاه و توزیع کودکان و خانواده ها در تمام زمینه‌ها از جمله فیلم فعالیت می‌کند. البته معیارهای مورد استفاده توسط هیئت مشاوران و MPAA متفاوت هستند؛ رتبه‌بندی MPAA بر اساس محتوای فیلم و رتبه‌بندی FAB مبتنی بر بلوغ مخاطبان است. رتبه‌بندی FAB دارای شش طبقه به شرح زیر است:

– کودکان: دلالت بر آن دارد که فیلم مناسب کودکان ۱۰ ساله و پایین‌تر است.

– خانواده: دلالت بر آن دارد که فیلم‌ها برای تمامی سنین مناسب است و ممکن است به توضیحات مربوط به محتوا نیاز داشته باشد. این رتبه معادل رتبه G در طبقه‌بندی MPAA است.

– احتیاط والدین: دلالت به آن دارد که توصیه می‌شود والدین احتیاط نمایند و ممکن است نیاز به توضیح پیرامون محتوا باشد. رتبه معادل در طبقه‌بندی MPAA، رتبه PG است.

– احتیاط والدین؛ مناسب برای افراد بالغ: دلالت بر آن دارد که فیلم‌های این رتبه برای افراد ۱۳ ساله و بالاتر مناسب هستند و ممکن است نیازمند توضیح پیرامون محتوا باشند. رتبه معادل در طبقه‌بندی MPAA، رتبه PG- 13 است.

– صرفاً افراد بالغ: دلالت بر آن دارد که فیلم‌های این رتبه برای افراد ۱۷ ساله و بالاتر مناسب هستند و ممکن است نیازمند توضیح پیرامون محتوا باشند. رتبه معادل در طبقه‌بندی MPAA، طبقه NC- 17 است که بستگی به محتوای فیلم دارد.

– فقط بزرگسالان: دلالت بر آن دارد که فیلم‌های این طبقه برای افراد ۱۸ ساله و بالاتر مناسب هستند و ممکن است نیاز به توضیح پیرامون محتوا داشته باشند. این رتبه هیچ معادلی در طبقه‌بندی MPAA ندارد؛ اما معادل رده X برای هرزه‌نگاری است.

۳- ۲- ۱- ۲- ۱- ۳- حمایت از کودکان در برابر نمایش تلویزیونی فیلم‌ها

در ایالات متحده آمریکا، فیلم‌های تلویزیونی به دو بخش تقسیم می‌شوند؛ نخست فیلم‌هایی که امواج مربوط به آن ها به صورت رایگان برای تمامی مردم فرستاده می‌شود و دوم فیلم‌هایی که به وسیله کابل برای مشترکان مشخصی به نمایش در می‌آیند. در حالی که آمریکا دارای یک سیستم تلویزیونی غیرمتمرکز و بازارمحور است، فیلم‌های تلویزیونی تحت حکومت ترکیبی از مقررات فدرال و مقررات صنفی قرار دارند. دولت فدرال شناعت، اعمال زشت و سخنان قبیح را به وسیله قوانین تصویبی کنگره و همین‌طور مقررات وضع‌شده توسط کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC)^[115] تحت حکومت خود دارد. از سوی دیگر، مقررات صنعتی و صنفی، مضامین مضر دیگر مانند خشونت، مجرمیت، استعمال مواد مخدر و مشروبات الکلی را تحت پوشش قرار می‌دهند.

محتوای مستهجن

بدون در نظر گرفتن اینکه فیلم توسط امواج رایگان یا کابل‌های اشتراکی به دست مخاطب رسیده باشد، محتوای مستهجن در هیچ زمان نباید منتقل شود؛ چرا که توسط متمم اول قانون اساسی مورد شناسایی و حمایت قرار نگرفته است. دادگاه عالی آمریکا، یک معیار سه‌شعبه برای تشخیص محتوای مستهجن از غیرمستهجن تعیین ‌کرده‌است. نخست اینکه یک شخص متعادل و معقول با بهره گرفتن از استانداردهای فعلی جامعه باید بتواند تشخیص دهد که محتوا به عنوان یک کل، می‌تواند مورد استفاده هرزه‌نگارانه قرار گیرد. دوم اینکه محتوا به طور آشکار از طریقی مجرمانه مورد شرح و توصیف قرار گیرد و سوم اینکه محتوا به عنوان یک کل، باید فاقد ارزش ادبی، هنری، سیاسی یا علمی باشد.

محتوای زشت و موهن

برعکس محتوای مستهجن، محتوای زشت و موهن در متمم اول قانون اساسی مورد شناسایی قرار گرفته‌ است؛ ‌بنابرین‏ فقط قابلیت محدودسازی دارند و نمی‌توان آن ها را به طور کلی ممنوع کرد.

پخش محتوای زشت و موهن در بخش تلویزیونی از ساعت ۶ بامداد تا ۱۰ شب ممنوع است، زیرا بیم آن می‌رود که کودکانی در میان مخاطبان در آن ساعت‌ها باشند. اما بین ساعت ۱۰ شب تا ۶ صبح، ساعت امن برای کودکان به شمار می‌رود که ‌به این ساعات اصطلاحاً «بندر امن»^[۱۱۶] گفته می‌شود. ‌بنابرین‏، در رابطه با حقوق مرتبط با آثار فکری، در اینجا هم حق پدیدآورنده اثر و هم حق سازمان‌های پخش تلویزیونی که حق پخش فیلم‌ها را در اختیار دارند، محدود می‌شود.

درباره نمایش کابلی تردید وجود داشت که آیا FCC اختیار وضع مقررات برای نمایش کابلی را دارد یا خیر؛ چرا که این نهاد بعد از تصویب قانون ارتباطات ۱۹۳۴^[۱۱۷] ایجاد شده بود. با این حال، FCC در سال ۱۹۶۵ مقرراتی را برای نمایش کابلی وضع کرد. دادگاه عالی از این مقررات حمایت کرد و مقرر داشت که FCC صلاحیت وضع مقررات برای شبکه های کابلی را دارد.

دادگاه‌ها در پرونده ها مقرر داشتند که مقررات حاکم بر نمایش تلویزیونی کابلی باید دلایل موجه‌تری نسبت به قواعد حاکم بر نمایش از طریق امواج داشته باشند؛ چرا که دسترسی به محتوای فیلم‌های نمایش داده‌شده به وسیله کابل سخت‌تر است و این دسترسی نیاز به پرداخت حق اشتراک و رمز عبور دارد.

مقررات صنعت پخش

در سال۱۹۹۲، دست‌اندرکاران پخش، «بیانیه اصول پخش رادیویی و تلویزیونی» را تنظیم و صادر کردند. این تلاشی بود در راستای دفع مقررات دولتی که پخش‌کنندگان را به تطبیق با انتظارات مخاطبان و منافع عموم ترغیب و تشویق می‌کرد. البته این بیانیه بر محوریت متمم اول قانون اساسی تأکید کرد و اذعان نمود که بیانیه مشاوره‌ای است. بعد از تصویب قانون ارتباطات از راه دور ۱۹۹۶^[۱۱۸]‌، با اصرار سیاست‌گذاران، پخش‌کنندگان و ارسال‌کنندگان از طریق کابل موافقت کردند که برای والدین اطلاعاتی را فراهم کنند تا آن ها بتوانند با چشمانی بازتر به انتخاب برنامه هایی بپردازند که فرزندانشان تماشا می‌کنند.

این رتبه‌بندی و اطلاعات، بعد از رتبه‌بندی MPAA قرار می‌گیرند و در آغاز هر برنامه به صورت شمایل و نماد نمایش داده می‌شوند. انجمنی مرکب از کارشناسان صنعت تلویزیون به منظور اطمینان از دقت، یکنواختی و ثبات دستورالعمل‌ها، بر جریان رتبه‌بندی نظارت دارد. این دستورالعمل‌های تلویزیونی برای والدین به شرح زیر است:

TV– Y: تمام کودکان؛ دلالت دارد که تمامی عناصر و محتویات برای کودکان بسیار خردسال از جمله کودکان ۲ تا ۶ سال طراحی شده‌اند.