1. 1. ایفای نقش بانک برای بانک های مرکزی و سازمان های بین‌المللی علت اصلی انتخاب شهر باسل سوئیس به عنوان مرکز بانک تسویه حساب های بین‌المللی، بی طرف بودن این کشور، برخورداری از سیستم راه آهن و سهل الوصول بودن برای نمایندگان کشورهای بانی در آن زمان بوده است. (علیشاهی،۱۳۹۱، ۱۱۹)

   

۲-۷-۴) موافقتنامه جدید کمیته بال و علل شکل گیری آن :

با گذشت یک دهه از موافقت نامه سال ۱۹۸۸ کمیته بال فعالیت بانکداری ، عملیات مدیریت ریسک، نحوه و شیوه های نظارتی و بازارهای مالی دچار تحولات عمده ای شده اند. در این مدت مقررات کفایت سرمایه مصوب سال ۱۹۸۸ کمیته بال از نظر بانکداران در سطح بین‌المللی از جهات مختلف مورد انتقاد قرارگرفت. یکی از انتقادات مطرح شده مربوط به نحوه در نظر گرفتن حداقل نرخ ۸ درصد برای نسبت کفایت سرمایه در سطح بین‌المللی با توجه به شیوه محاسبه آن بود. از سایر انتقادات و ایرادات وارد شده ‌به این موافقت نامه یکسان تلقی نمودن ضریب ریسک اعتبارات اعطایی به کلیه شرکت‌ها اعم از شرکت‌های با کیفیت بالا و کیفیت پایین می‌باشد. از سوی دیگر در مقررات مذکور موضوع تنوع پرتفوی اعتباری بانک نادیده گرفته شده و در لحاظ نمودن آن ها به منظور محاسبه کفایت سرمایه واقع بینانه عمل نگردیده است.

بر این اساس کمیته بال با هدف تشویق بانک‌ها و ناظران آن ها در سطح جهان به منظور رفع ضعف های مطروحه، در سپتامبرسال ۲۰۰۰ پیشنهادات اصلاحی خود را با بهره گیری از نظرات کارشناسان مربوطه واعمال آخرین اصلاحات در رابطه با مقررات سال ۱۹۸۸ منتشر نمود. پس از آن کمیته بال دومین گزارش مشورتی خود را به منظور ارائه موافقت نامه جدید انتشار داد. این گزارش مشورتی اصلاحات پیشنهادی در خصوص سه رکن اساسی یعنی حداقل سرمایه موردنیاز ، بازنگری های نظارتی و مقررات بازار شامل می‌گردد. مشتریان شرکت با بهره گرفتن از سیستم های رتبه بندی خارجی (مؤسسات رتبه بندی) و با گسترش سیستم رتبه بندی داخلی برای رتبه بندی وام ها (‌بر اساس رتبه ای که به مشتریان اعطا می شود) مطرح شده است.

این اساس استفاده از مدل مناسب بانک اطلاعاتی و روش های آزمون به کارگیری مدل های ریسک اعتباری برای برخی بانک ها به منظور محاسبه نیازهای سرمایه ای آن ها توصیه شده است.(عطاران،۱۳۹۱، ۹۳)

۲-۸) حد کفایت سرمایه :

یکی از مهمترین بررسی ها و توصیه هایی که در تصمیمات کمیته بال ۱ مطرح و پس از آن در کمیته بال ۲ توسعه یافته وتکمیل گردید مبحث کفایت سرمایه در بانک ها بود.

کمیته بال دریافته بود که هریک از دارائیهای بانک و بخصوص اعتبارات تخصیص یافته به مشتریان، ممکن است ریسکی را به بانک تحمیل نماید. لذا اگر این ریسک به نحو صحیح مدیریت نشود می‌تواند بانک را با خطر ور شکستگی روبرو نماید. یکی ازمهمترین روش‌ها برای مدیریت کردن این ریسک کنار گذاشتن سرمایه لازم متناسب با ریسک آن دارایی به منظور پوشش خطر احتمالی می‌باشد.

بدین منظور برای هر دارایی ضریبی از ریسک رادر نظر گرفته وبا ضرب کردن آن ضریب در مبلغ اصطلاحاً دارایی مذکور بر اساس ریسک موزون می‌کنند. این کار برای کلیه دارایی ها شامل کلیه وام ها و تعهداتی که بانک در قبال مشتریان خود می پذیرد انجام می شود تا در نهایت همه دارائیها ‌بر اساس ریسک نهفته در آن ها موزون گردد.

اگر سرمایه پایه بانک بر کل دارائیهای موزون شده به ریسک تقسیم شود نسبتی به دست می‌آید که به آن نسبت کفایت سرمایه می‌گویند. ‌بر اساس توصیه های کمیته بال، در صورتی که بانک بخواهد پوشش مؤثری برای دارائیهای موزون شده به ریسک ایجاد نماید نسبت کفایت سرمایه حداقل باید بیش از ۸% باشد. امروزه این نسبت در بانک ها می‌تواند به عنوان شاخص بسیار مهمی در ارزیابی ریسک کلی دارائیهای بانک محسوب شود. هرچه این نسبت بالاتر از ۸% باشد. یعنی بانک با دامنه اطمینان بیشتری فعالیت می‌کند و کمتر بودن این نسبت حاکی از ریسک بیشتر بخصوص در پرتفوی اعتباری بانک می‌باشد. (علیشاهی،۱۳۹۱، ۸۴)

۲-۹) معرفی سیستم‌های امتیازدهی اعتباری :

برای امتیازدهی اعتباری مدل های مختلفی وجود دارد. سازمان ها و بانک ها که به نوعی درگیر اعطای اعتبار هستند. یکی از مدل های موجود را ‌بر اساس شرایط خود و جامعه پیرامون مورد استفاده قرار می‌دهند .در این قسمت ابتدا به معرفی مختصری از رایج ترین مدل های امتیاز دهی اعتباری می پردازیم . ‌بر اساس تاریخ به کارگیری نظریات و روش‌ها، مدل امتیاز دهی اعتباری را می توان به دو گروه عمده تقسیم کرد :

مدل های امتیازدهی اعتباری پارامتری :

– مدل احتمال خطی

– مدل های لاجیت ^[۱۸]

– پروبیت^[۱۹]

– مدل هایی بر مبنای تحلیل تمایزی

۲-۹-۱) مدل های امتیاز دهی اعتباری غیر پارامتری :

– برنامه ریزی ریاضی

– درختواره های طبقه بندی (الگوریتم های تقسیم بندی بازگشتی)

– مدل های نزدیکترین همسایگان

– فرایند سلسله مراتب تحلیلی (AHP)

– سیستم کارشناسی (ES)

– شبکه های عصبی (NN)

۲-۹-۲) مدل احتمالی خطی :

نوعی از مدل رگرسیون است که متغیرهای مستقل مقادیر کمی و متغیر وابسته مقادیر صفر و یک را اختیار می‌کند. زمانی که متغیر وابسته ( y₁ ) برابر با صفر است . حادثه مورد نظر رخ نداده است و زمانی که برابر با یک است حادثه مورد نظربه طور قطع رخ داده است. مدل رگرسیون احتمال خطی به صورت زیر تعریف می شود :

امید ریاضی Y₁ برحسب X₁ معین از E (y₁ |X₁) را می توان به عنوان احتمال شرطی وقوع حادثه مورد نظر به شرط X₁ معین تعبیر نمود. نظر به اینکه P₁ می بایست بین صفر و یک باشد محدویت زیر را خواهیم داشت :

به بیان دیگر احتمال شرطی وقوع حادثه مورد نظر به طور لزوم (عدم باز پرداخت وام) می بایست بین صفر و یک باشد. اگر چه این امر به طور نظری صادق است اما هیچ تضمینی برای قرارگرفتن Y ( تخمین زدن (E (Y₁| X₁)) بین صفر و یک وجود ندارد. و در واقع همین امر مشکل عمده را در تخمین مدل به وجود می آورد. یک راه حل این است که مقادیر کمتر از صفر را مساوی صفر فرض و مقادیر بزرگتر از یک را نیز برابر با یک فرض کنیم.

مدل احتمال خطی اساساً یک مدل رگرسیون است که در آن مقدار متغیر وابسته بسته به اینکه تقاضای اعتبار موافقت شود یا خیر اعداد صفر و یک را اختیار می‌کند.

مشکلات مفهومی و محاسباتی مدل های احتمالی خطی ذکر شده در فوق ، پژوهش گران را بر آن داشته تا راه حل های دیگری جستجو نمایند. این مسئله که ممکن است احتمال برآورده شدن خارج از فاصله صفر و یک قرار بگیرد. باید از طریق جایگزین مناسب که مطمئن قرارگرفتن تخمین در این فاصله است حل گردد. این مشکل با معرفی مدل لاجیت – پروبیت معرفی گردید.

۲-۹-۳) مدل رگرسیون لوجستیک :

نادری و همکاران (۱۳۹۰) در پژوهشی خود بیمارانگاری، حمایت اجتماعی، اضطراب اجتماعی و سلامت عمومی بین مادران دارای کودک کم ­توان­ذهنی و عادی را مقایسه کردند. نمونه شامل ۸۰ نفر از مادران کودکان کم ­توان­ذهنی و ۸۰ نفر از مادران کودکان عادی شهر اهواز بودند که به طور تصادفی ساده انتخاب شدند و با آزمون­های خودبیمار­انگاری، حمایت اجتماعی، اضطراب اجتماعی و سلامت عمومی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین مادران کودکان کم ­توان­ذهنی و عادی از نظر خودبیمار انگاری، حمایت اجتماعی، اضطراب اجتماعی و سلامت عمومی تفاوت معنی­داری وجود دارد.

نجفی، دهشیری، شیخی و دبیری (۱۳۹۰) در پژوهشی با عنوان مقایسه سلامت عمومی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان بر حسب میزان احساس تنهایی نشان دادند که بین سلامت عمومی و پیشرفت تحصیلی بر حسب میزان تنهایی تفاوت معنی­داری وجود دارد. آزمودنی­های با احساس تنهایی پایین و متوسط از سلامت عمومی بیشتری نسبت به آزمودنی­های با احساس تنهایی بالا برخوردار بودند.

رحیمی، فداکار­سوقه، تبری و کاظم­نژاد (۱۳۹۲) در پژوهشی ارتباط سلامت عمومی مادران با کیفیت زندگی کودکان مبتلا به سرطان را بررسی کردند. رگرسیون لوجستیک چندگانه نشان داد، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کودکان و کیفیت زندگی اختصاصی نسبت به عوامل فردی-اجتماعی از قبیل سن کودک و عوامل بالینی از قبیل تعداد دوره ­های پرتودرمانی و مدت ابتلا به بیماری ارتباط بیشتری با سلامت عمومی مادران دارد.

خرم آبادی و همکاران (۱۳۸۹) در طی پژوهشی شبه­آزمایشی، اثربخشی برنامه پرنده کوچولو بر بهبود سلامت عمومی مادران کودکان اختلال طیف اتیسم را مورد بررسی قرار دادند. بدین منظور ۲۴ مادر کودک اختلال طیف اتیسم انتخاب شدند که در دو گروه آزمایش وکنترل قرار گرفتند. در هفته قبل از اجرای برنامه، در هفته شانزدهم (هفته اتمام برنامه) و یک ماه پس از اجرا پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) به دو گروه آزمایش و کنترل داده شد و در انتها نتایج دو گروه مقایسه گردید. نتایج نشان دادند برنامه بر بهبود سلامت عمومی اثرگذار بوده است.

کیمیایی، محرابی و میرزایی (۱۳۸۸) در مطالعه­ ای وضعیت سلامت روان پدران و مادران با کودکان کم‌توانی­ذهنی آموزش­پذیر در شهر مشهد را مقایسه کردند. نتایج نشان داد تمام آن ها در سلامت روان مشکلات جدی داشتند؛ ولی تفاوت معنی­داری بین پدران و مادران این کودکان به لحاظ میزان اختلال در سلامت روان وجود نداشت و هر دو گروه به یک میزان از مشکلات سلامت روان رنج می بردند.

گرجی و محمودی (۱۳۹۱) در پژوهشی با عنوان مقایسه سبک فرزندپروری و میزان سلامت عمومی والدین دارای فرزند ناشنوا و کم ­توان­ذهنی در شهر کرج نشان دادند که بین سلامت عمومی وسبک فرزندپروری این دو گروه از والدین تفاوتی وجود ندارد. همچنین سبک فرزندپروری نمی­تواند سلامت عمومی را پیش ­بینی کند.

هاشمی نسب، آقایوسفی و علی­پور (۱۳۸۶) در پژوهشی با عنوان مقایسه بهزیستی شخصی کودکان باکم­توانی­ذهنی و مادران آن ها نشان دادند، بین بهزیستی شخصی کودکان با کم­توانی­ذهنی در دو جنس پسر و دختر، تفاوت معنی­داری وجود ندارد. نتایج همچنین نشان دادند بین بهزیستی شخصی مادران و کودکان آن ها رابطه­ای مستقیم وجود دارد. ‌به این معنا که با افزایش بهزیستی شخصی در مادران، این شاخص در کودکان با کم­توانی­ذهنی آن ها نیز افزایش خواهد یافت.

بهرامی و رضاپورمیرصالح (۱۳۸۹) طی پژوهشی رابطه سبک­های مقابله­ای، جهت­گیری مذهبی و ابعاد شخصیت با سلامت روان مادران دارای کودک کم ­توان­ذهنی را بررسی کردند. نتایج نشان داد که سبک های مقابله­ای، جهت­گیری مذهبی و ابعاد شخصیت هر یک قادر به پیش ­بینی درصد معنی­داری از سلامت روان در مادران کودکان کم ­توان­ذهنی هستند.

افروز، فرامرزی، منصور و ملک­پور (۱۳۸۶) طی پژوهشی، تأثیر مداخلات به هنگام روان­شناختی و آموزشی خانواده­محور، بر سلامت روانی مادران دارای فرزند با نشانگان داون را بررسی کردند. نتایج نشان داد که بین عملکرد گروه مداخله و کنترل در آزمون سلامت روانی و خرده مقیاس­های آن تفاوت معنی‌داری است، یعنی مداخلات به هنگام روانشناختی و آموزشی خانواده­محور، بر ارتقای سلامت روانی مادران دارای فرزند با نشانگان داون زیر ۵ سال تأثیر دارد.

ملک­پور، فراهانی، آقایی و بهرامی ( ۱۳۸۵ ) طی پژوهشی، تأثیر آموزش مهارت­ های زندگی بر کاهش فشار روانی مادران کودکان با کم­توانی­ذهنی و عادی را بررسی کردند. نتایج نشان داد که تأثیر آموزش مهارت­ های زندگی بر میزان فشار روانی مادران معنی­دار بوده است.

امیری، افروز، مال­احمدی، جوادی، نورالهی و رضایی­بیداخویدی ( ۱۳۸۹) در پژوهشی سلامت روانی و استرس والدگری در والدین کودکان با کم­توانی­ذهنی را بررسی کردند. در این پژوهش ۲۰۰ نفر از والدین (۷۰ پدر و ۱۳۰ مادر) مطالعه شدند، و به پرسش­نامه­ های شاخص استرس والدین، سلامت روانی، مقیاس سنجش خانواده و پرسشنامه خصوصیات جمعیت شناختی والد و کودک پاسخ دادند. نتایج نشان دادند که متغیرهای عملکرد خانواده، ویژگی­های کودک و متغیرهای جمعیت شناختی با سلامت روانی و استرس والدگری رابطه دارند و قادر به پیش ­بینی آن ها هستند.

رحیم­زاده، پوراعتماد، سمیعی­کرانی و محمدی (۱۳۸۷ ) در پژوهشی با عنوان ارزیابی سلامت روانی والدین کودکان واجد اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی و پیشنهاد شیوه ­های مداخله­گری، نشان دادند که سطح سلامت روانی والدین کودکان واجد اختلال کم­توجهی بیش فعالی^[۲۸]به صورت معنی­دار پایین­تر از والدین کودکان بهنجار بود.

۲-۲-۲ پیشینه خارجی

دارداس و احمد^[۲۹] (۲۰۱۴) پژوهشی با عنوان ” تعیین‌کننده های کیفیت زندگی برای پدران و مادران کودکان دارای اختلال‌های طیف اتیسم” بر روی والدین کودکان با اختلال طیف اتیسم انجام دادند. این پژوهش اولین مطالعه با تمرکز بر کیفیت زندگی پدران و مادران کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم است. این مطالعه در جستجوی تعیین‌کننده‎های کیفیت زندگی از تحلیل‌های رگرسیون چند‌گانه استفاده کردند. ۷۰ پدر و ۱۱۴ مادر مورد بررسی قرار گرفتند. ۶ متغیر وارد معادله رگرسیون شدند، افسردگی والدین، تعامل ناکارآمد والد و کودک، ویژگی‌های مشکل کودک، درآمد خانوار، سن کودک دارای ناتوانی و تعداد خواهر و برادر کودک دارای ناتوانی. نتایج پژوهش بیان می‌کند که تنها افسردگی والدین تعیین‌کننده مهمی برای کیفیت زندگی آن‌ ها بود در حالی که سایر ویژگی‌ها تنها تعیین‌کننده کیفیت زندگی مادران کودکان دارای اختلال بودند.

ثمن در قراردادهای بیع متقابل در واقع از یک مکانیزم Cost Plus پیروی می­ کند که هزینه های انجام شده در مقابل ارائه مدارک و اسناد مستند که مورد تأیید شرکت ملی نفت ایران قرار گیرد و حسب مقررات و شرایط قراردادی بازیافت می‌شوند این هزینه ها به چهار گروه تقسیم می‏گردند: در گروه اول هزینه های سرمایه­ای (Capital Costs) قراردارد که دارای سقف است و چنانچه پیمانکار فراتر از سقف پرداخت کند، این مقدار اضافی قابل بازیافت نیست مگر در قبال کار اضافی که مورد تأیید شرکت نفت قرار گیرد؛ گروه دوم هزینه های غیر سرمایه­ای (Non-Capital Costs) است که عینا بازیافت می‏ شود، و غالبا نیز سقف ندارد. گروه سوم هزینه های بهره‏برداری (Operating Costs) است که بدون سقف و در حد متعارف و منطقی بازیافت می‏ شود؛ گروه چهارم هزینه های بانکی (Bank Charges) و یا سود بانکی است ‌بر اساس نرخ + Libour75/0 محاسبه و بازپرداخت می‏ شود و غالبا سقف ندارد. در قراردادهای بیع متقابل سود سرمایه‌گذاری از طریق اختصاص حق الزحمه (Remuneration Fee) به پیمانکار که درصدی از مبلغ سرمایه‌گذاری می‌باشد پرداخت می‌شود. البته ترجمه Remuneration Fee به سود پیمانکار ناقص است، زیرا این مبلغ علاوه بر سود پیمانکار شامل هزینه ریسک سرمایه‌گذاری در کشور همچنین در پروژه معین، هزینه فاینانس، هزینه تغییر قوانین احتمالی و غیره را نیز در بر می‌گیرد. مبلغ Remuneration Fee اصولا ثابت است مگر ‌در مورد کار اضافی که با تأیید شرکت نفت انجام شده باشد که در این صورت به همان نسبت نیز حق الزحمه پیمانکار افزایش پیدا خواهد کرد. در برخی از قراردادهای بیع متقابل پیش ­بینی شده است که مقدار Remuneration Fee در صورت تلاش پیمانکار در صرفه جویی سرمایه گذاری ثابت بماند که این امر به ۱۰% محدود شده است، البته می شود برای تقویت انگیزه پیمانکار این محدودیت را نیز برداشت و حسب درصد صرفه جویی متناسباً بر مقدار Remuneration Fee نیز افزود^[۱۲۴].

قراردادهای امتیازی^[۱۲۵]:

قراردادهای امتیازی از قدیمی ترین و ابتدایی ترین قراردادهای نفتی به شمار می­­روند. در قراردادهای امتیازی،

دولت که مالک مخزن و یا می‌دانی مشخص است، آن را به شرکتی واگذار می­ کند و شرکت یاد شده سرمایه گذاری در عملیات اکتشاف، توسعه، بهره برداری و بازاریابی محصول آن میدان را بر عهده می‌گیرد.

در این نوع قرارداد، شرکت سرمایه گذار کلیه هزینه­ های مربوط را می­پذیرد و بهره مالکانه و مالیات نیز به مالک مخزن تعلق می‌گیرد. این نوع قرارداد اگر با موفقیت در اکتشاف نفت و گاز همراه نشود، به طور معمول ۶-۵ سال اعتبار دارد، اما در صورت کشف میدان نفتی و گازی، معادل عمر میدان، حدود ۲۵ تا ۴۰ سال دوام خواهد داشت. این نوع قرارداد به شکل­های دیگری مانند اعطای اجازه بهره برداری، اعطای پروانه بهره برداری و اجاره نیز به کار می رود و به دلیل سهم بندی منافع در قیاس با گذشته تغییرات عمده ای ‌کرده‌است. نخست اعطای امتیاز به دولت ها به مدت طولانی پنجاه تا یکصد سال صورت می گرفت و منطقه وسیعی گاه تا یک میلیون کیلومتر مربع با منافع ویژه به دارنده امتیاز که کنترل کامل توسعه و تولید نفت را داشت، واگذار می شد. حال آن که در قراردادهای امتیازی امروز، منطقه امتیازی محدود است. حق اکتشاف برای مدتی کوتاه یعنی کمتر از ۱۰سال اعطا می‌شود و سقف زمان تولید نفت از مناطق کشف شده۳۰ تا ۴۰ سال است.

قراردادهای جدید از نظر منافع میان امتیاز دهنده و امتیاز گیرنده انعطاف پذیری بیشتری دارند؛ به طوری که در صورت افزایش قیمت نفت ساز کارهایی برای افزایش منافع میزبان پیش‌بینی شده است. در حقیقت در برخی از قراردادهای امتیازی، صاحب امتیاز هزینه ها را بیش از درآمدها گزارش می­ کند. و با حساب سازی و ارائه گزارش­های غیرواقعی حتی از پرداخت سهم واقعی کشور میزبان ‌بر اساس قرارداد نیز خودداری می­ کند. این واقعیت چه ‌در مورد قراردادهای سنتی و چه ‌در مورد قراردادهای کنونی صادق است^[۱۲۶].

قراردادهای مشارکت در تولید^[۱۲۷]:

این نوع قراردادها در طول دهه ۱۹۶۰ میلادی رواج یافت و پس از آن بسیاری از کشورهای نفتی از این نوع قرارداد استفاده کردند. ‌بر اساس این قراردادها، نفت و گاز تولید شده میان دولت و شرکت سرمایه‌گذاری تقسیم می‏ شود. حقوق مالکانه متعلق به دولت است، اما به واسطه مشارکت، دولت میزبان به طور معمول از طریق شرکت ملی نفت در زمینه مدیریت عملیات با شرکت سرمایه گذار مرتبط است.

در این قراردادها شرکت خارجی مقید به پرداخت مالیات است و در برخی موارد پرداخت بهره مالکانه نیز تصریح شده است. قراردادهای مشارکت در شرایط وجود ریسک و بدون ریسک منعقد می­شوند. در شرایط ریسک، در صورتی که شرکت سرمایه گذار نتواند منابع نفتی یا گاز را اکتشاف کند، باید کلیه هزینه های سرمایه گذاری شده را بپذیرد. قرارداد مشارکت در تولید در حقیقت نوع همراه با ریسک قراردادهای مشارکتی به شمار می­رود. در قراردادهای مشارکت در تولید در صورتی که اکتشاف لازم باشد، تأمین کلیه هزینه­ های مورد نیاز برای اکتشاف به عهده طرف خارجی است.

دانشگاه‌ها از گرانبهاترین ذخایری شناخته می‌شوند که جامعه برای پیشرفت و توسعه در اختیار دارد.امروزه این مراکز در سطح جهان،به لحاظ دارا بودن دانش و فن،از اعتبار زیادی برخوردارند و از عوامل عمده دگرگونی اجتماعی به شمار می‌آیند.نهادهای آموزش عالی باید جوانان را برای تغییرات و دگرگونی های مداوم در جهان سراسر متحول امروزی آماده کنند(نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲) .به همین دلیل،دانشگاه‌های معتبر نمی توانند صرفا به صلاحیت فنی و علمی خود بسنده کنند ،بلکه باید رسالت فرهنگی خود را با توجه به ساخت اجتماعی و فرهنگ بومی شان به انجام رسانند.دانشگاه‌های بزرگ جهان ،فرهنگ ساز بوده و در برهه هایی از زمان ،تاثیر پذیری ژرف بر تحولات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی داشته اند(نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲).

دانشجویان به علت وضعیت سنی و اجتماعی،از قدرت فعالیت بالایی برخوردارند و دارای جنبه‌های متعدد خلاقیتی اند یا با آن روبرو می‌شوند.از زمان آغاز به کار مؤسسات آموزش عالی در ایران ،همواره شاهد حضور تعیین کننده و تاثیر گذار دانشجویان در عرصه های مختلف سیاسی ،فرهنگی و علمی کشور بوده ایم.نظر به اینکه در همه زمان‌هاو مکان‌ها،دانشگاه‌ها را محور عقلانی و مرکز تجمع اندیشمندان و نخبگان جامعه می دانند ،لذا نقش مؤثر دانشگاه در بسط فرهنگ جامعه ضروری می کند (همان منبع).دانشجویان به عنوان مخاطبان اصلی دانشگاه‌ها،گروهی فعال،پر تحرک و برخوردار از انرژی و توانایی‌های قابل ملاحظه اند که می‌توانند در جریان فعالیت‌های‌جامعه برای نیل به پیشرفت و ترقی روز افزون ،در کلیه حوزه های صنعتی و اقتصادی و به ویژه حوزه های فرهنگی،نقش مهمی را بر عهده‌گیرند.با توجه به زمینه‌های موجود در جامعه دانشجویان باید مجموعه ای از مهارت‌ها و توانایی‌ها ازجمله برنامه‌ریزی،فهم فرهنگی،قابلیت انجام کار گروهی،قابلیت استفاده از فناوری و توانایی برقراری ارتباط و تبادل اطلاعات و …..را در خود درونی کنند (نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲).فعالیت‌های فرهنگی در دانشگاه‌ها ،در شکل درست آن،به علت دارا بودن ویژگی‌هایی از قبیل موارد ذیل،زمینه مناسب را برای توسعه فرهنگی و به تبع آن توسعه همه جانبه برای فرد،دانشگاه‌و‌جامعه فراهم می‌کنند:

۱-ایجاد زمینه برای پرورش استعدادها و توانایی‌های بالقوه دانشجویان.

۲-ایجاد علاقه به محیط دانشگاه.

۳-ایجاد زمینه برای تجربه مشارکت و کار گروهی.

۴-ایجاد زمینه برای تمرین مسئولیت پذیری و پاسخگو بودن در قبال وظایف محوله.

۵-تمرین برنامه ریزی و مدیریت فعالیت‌ها.

۶-تقویت روحیه نظم و احترام به حقوق دیگران.

۷-بالا بردن قدرت ابتکار و خلاقیت در برخورد با موقعیت‌های پیش‌بینی نشده و غیر منتظره.

بدیهی است جامعه ما در حال حاضر درگیربحران‌هایی‌از جمله:بحران اقتصادی سیاسی،مدیریت‌وبحران فرهنگی است که این بحران‌ها،دارای تاثیر متقابل بر یکدیگرند.ولی به نظر می‌رسد بحران فرهنگی‌موجود در جامعه ،نقش پایدارتری ایفا می‌کند.تعدادی از مشکلات فرهنگی مبتلا به جامعه ما،عبارتند از :نبود فرهنگ کار گروهی،ناصحیح بودن الگوهای مصرف،منفی نگری،نبود فرهنگ کار به عنوان ارزش عدم توجه به برنامه ریزی،توجه نداشتن به عامل زمان و..(نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲).

1. 1. Shtainer ↑

1. 1. Colingford ↑

1. 1. Gidnez ↑

1. 1. Aplian ↑

1. 1. Cultura ↑

1. 1. Thompson ↑

1. 1. Girard Augustine ↑

1. 1. -Dupuy ↑

1. 1. Shtainer ↑

1. 1. Colingford ↑

1. 1. Gidnez ↑

1. 1. Aplian ↑

1. 1. Cultura ↑

1. 1. Thompson ↑

1. 1. Girard Augustine ↑

1. 1. -Dupuy ↑

1. 1. . Approach ↑

1. 1. John Henry ↑

1. 1. . Research approach ↑

1. 1. . Vocational approach ↑

1. 1. . Student development approach ↑

1. 1. Jean Piaget ↑

1. 1. Paul Goodman ↑

1. 1. Call Rogers ↑

1. 1. . Social commitment approach ↑

1. 1. . Multi purpose universities approach ↑

1. 1. Gardner ↑

1. 1. Fayol ↑

1. 1. Planning ↑

1. 1. Organizing ↑

1. 1. Commanding ↑

1. 1. Coordination ↑

1. 1. Controlling ↑

1. 1. – Woodhal ↑

1. 1. -Singen ↑

1. 1. -Altabach ↑

1. 1. -Woodhall ↑

1. 1. Folton ↑

1. 1. -Altabach ↑

1. 1. Participative Culture ↑

1. 1. -Gidnez ↑

1. 1. -Brevis Cohen ↑

1. 1. -Taylor ↑

1. 1. -Sir Eduart Barnet ↑

1. 1. -Raymond Williams ↑

1. 1. -Gay Roche ↑

1. 1. -Taylor ↑

1. 1. -Dixon ↑

1. 1. -Hiller ↑

1. 1. -Hrskvvyts ↑

1. 1. -Taylor ↑

1. 1. -Cohen ↑

1. 1. -Leslie ↑

1. 1. -Cohen ↑

1. 1. -Leslie White ↑

1. 1. White ↑

1. 1. -Cohen ↑

1. 1. -Davis ↑

1. 1. Cohen ↑

1. 1. Cortazzi ↑

1. 1. Lixian ↑

1. 1. -Brvglfyld ↑

1. 1. -Inglehart ↑

1. 1. -Michael Todaro ↑

1. 1. -Ziegler ↑

1. 1. -Karman ↑

1. 1. Dupuy ↑

1. 1. Cultural Development ↑

1. 1. -Girard Augustine ↑

1. 1. -Dkvyyar ↑

1. 1. -Terry Yandys ↑

1. 1. -Terry Yandys ↑

1. 1. -Pierre Bourdieu ↑

1. 1. -Jean Claud Pasvn ↑

1. 1. -Spengler ↑

1. 1. -Altabach ↑

1. 1. -Francois Jacob ↑

جایگاه دلگرمی در رویکرد آدلری

صرف نظر از جهت گیری فرد، به هر حال فرایند دلگرمی یکی از جنبه‌های بسیار مهم درمان آدلری است که ممکن است به طور مفیدی در رویکرد مشاوره مورد استفاده قرار بگیرد. ویژگی‌ها و روش‌های دلگرمی کمک می‌کند تا یک محیط خوش بینانه، قدرت دهنده و رشد دهنده برای مراجعان ایجاد شود. مکانی که آن‌ ها ناتوانی را به جای توانایی احساس کنند (واتس و پیترزاک^[۹۸]،۲۰۰۰).

چون آدلری‌ها مراجعان را بیمار نمی‌دانند، به دنبال درمان چیزی نیستند به بیان دقیق‌تر، درمان یک فرایند دلگرمی است. درایکورس از ضرورت اساسی دلگرمی در مشاوره بیان کرد که مشکلات موجود مبتنی بر دلسردی هستند و بدون دلگرمی، بدون بازیابی اعتماد به خود، مراجع نمی‌تواند امکان انجام با کارکرد بهتر را ببیند در سراسر فرایند مشاوره، زبان دلگرمی تعیین کننده است (واتس و گارزا^[۹۹]،۲۰۰۸). آدلر و آدلری­های بعدی، دلگرمی را یک جنبه تعیین کننده‌ پرورش رشد انسانی تلقی می‌کنند. این امر به ویژه در زمینه‌ی مشاوره صحیح است. آدلر با تأکید بر اهمیت دلگرمی در درمان بیان کرد که روی هم رفته در هر گام درمان ما نباید از مسیر دلگرمی منحرف شویم (واتس و پیترزاک،۲۰۰۰). درایکورس نیز با وی هم رأی بود و بیان کرد: مهم‌ترین چیز در هر درمانی دلگرمی است. به علاوه بیان کرد که موفقیت درمان، عمیقاً به توانایی درمانگر برای ایجاد دلگرمی وابسته است و شکست عموماً به علت ناتوانی درمانگر در دلگرم کردن رخ می‌دهد (واتس، ۲۰۰۸).

کاربرد دلگرمی

دلگرمی به افراد برای داشتن اعتقادی راسخ الهام می‌بخشد و کمک می‌کند تا آن‌ ها بتوانند برای یافتن راه- حل‌ها کار نموده و در یافتن چالش‌های پیش رو تلاش کنند. در واقع به نوعی، دلگرمی دست­یابی به شجاعت است (لمبرجر و دولارهاید^[۱۰۰]، ۲۰۰۶). دلگرمی اصولاً به جای نتیجه بر تلاش یا بهبود و پیشرفت متمرکز است. دلگرمی شناخت، پذیرش و انتقال ایمان به فرد برای این حقیقت محض است که او وجود دارد. شخص برای اینکه انسان کاملی باشد، مجبور نیست بهترین باشد. با دلگرمی، فرد فارغ از نتایجی که به دست ‌می‌آورد، احساس ارزشمندی می‌کند. دلگرمی فعل‌ها را از فاعل‌ها جدا می‌کند لذا چیزی به عنوان فرد خوب یا بد وجود ندارد (ایوانز، ۲۰۰۵).

آدلر بیان کرد که وقتی تحسین وتقویت بیرونی با دلگرمی جایگزین می‌شود، فرد توانایی نگاه کردن به عقاید اشتباه خود را به دست خواهد آورد و یک فرایند خود ارزیابی حاصل خواهد شد این خود ارزیابی به نوبه خود منجر به ارزش نهادن برای خود می‌شود به جای اینکه فرد بیش از حد نگران ارزش گذاشتن توسط دیگران، به ویژه اشخاص مرجع یا صاحب نفوذ باشد (ویستون و سکستون^[۱۰۱]، ۱۹۹۸).

چگونگی تطبیق و کنار آمدن افراد با مشکلات و مسائل زندگی، به رفاه فردی و اجتماعی بومی بر می‌گردد و به ما امکان می‌دهد تا منابع دلسردی و دلگرمی را ببینیم. بسته به حضور یا فقدان دلگرمی خلاقیت فردی یک راه را انتخاب می‌کند و انتخاب‌های افراد مختلف نیز متفاوت است. یکی ممکن است که علاقه اجتماعی و دیگری ممکن است که علاقه فردی را برگزیند. علاقه فردی روشی است که ممکن است به دلسردی بینجامد. دلسردی نگرش، احساس و عقیده­ای است که فرد در هر روشی بدون مشارکت و همکاری نمی‌تواند به موفقیت دست یابد و تلاش‌های وی به شکست ختم می‌شوند. افراد دلسرد معتقدند که آن‌ ها قادر نیستند که با زندگی به طور مؤثری کنار بیایند و در نتیجه نگرش منفی‌شان، نمی‌توانند به تلاش مناسب دست بزنند و در نتیجه موفق نخواهند شد. فرد دلسرد ممکن است که دائماً به دنبال تأیید دیگران باشد و ارزش خود را در آن ببیند. بدون توجه به اینکه به چه چیزی دست یافته‌اند برای فرد دلسرد شده، هرگز تأیید کافی نمی‌باشد. ترس و سایر افکار منفی می‌تواند باعث ایجاد دلسردی شود. دلگرمی فرآیندی به سمت زندگی مثبت و موفقیت آمیز است، هنگامی که ما به جنبه روان‌شناختی آن می‌نگریم، دلگرمی فرایند تقویت نیروی روان‌شناختی فرد است. از دیدگاه علمی دلگرمی نگرشی است که می‌تواند برای ایجاد اعتماد و موفقیت و نیز حمایت، تقویت کننده باشد. این مسئله دلگرم کننده است که فرد تسهیل­گر، باعث ایجاد دلگرمی و قدرت در افرادی می‌شود که برای رسیدن به اهداف مورد نظر خود با مشکلات و موانعی روبرو هستند (یانگ، میلرن و بلاگن^[۱۰۲] ۲۰۰۹).

در دیدگاه آدلری، گاهی انسان به دلگرمی نیاز دارد اگر علاقه اجتماعی در پیشینه ما وجود داشته باشد دلگرمی و دلسردی باعث ایجاد موقعیت‌های مختلفی در زندگی می‌شوند. ما در رابطه های خود با دیگران، دلگرمی را همراه با روش‌هایی به کار می‌بریم تا فرایند خود ارزیابی اهداف و روش‌های زندگی اجتماعی خود را مانند رفتارهای موجود ارتقاء دهیم. روش‌های دلگرمی آدلر در موقعیت‌های آموزشی، درمانی، خانوادگی و سازمانی به کار رفته است؛ ‌بنابرین‏ دلگرمی، هسته‌ی اصلی در ارتباط‌های اجتماعی است. هم افراد عادی و هم افراد حرفه‌ای می‌توانند برای تسهیل دلگرمی در تغییر خود از آن استفاده کنند.

چگونه دلگرمی منجر به تغییر در افراد می‌شود. وقتی ما به خاطر ترس در جهت علاقه‌ فردی حرکت می‌کنیم، ممکن است که در جبران افراط یا تفریط داشته باشیم این مکانیسم‌های دفاعی در ما نگرش‌ها و رفتارهای مبتنی بر دلسردی ایجاد می‌کند. به عبارت دیگر، باید جبران مناسبی در رابطه با علاقه فردی داشته باشیم و تلاش‌های ما در جهت دلگرمی باشند. نگرش‌های ما در زندگی، جهت حرکت ما را تعیین می‌کند که آیا به سمت علاقه فردی با ترس یا به سمت علاقه اجتماعی با دلگرمی در حرکت هستیم افراد دلسرد باید جهت زندگی و نگرش‌های خود را تغییر دهند (یانگ، میلرن و بلاگن، ۲۰۰۹). دلگرمی مفهومی کلیدی در ارتقاء و فعال سازی علاقه‌ اجتماعی در اشخاص است. ‌بنابرین‏ دلگرمی نوعی احساس شخصی است که فرد تعلق‌ها و امیال شخصی را در خود متوقف می‌کند تا در راه رفاه و بهزیستی اجتماع و دیگران مؤثر باشد (باهلمن و دینتر^[۱۰۳]، ۲۰۰۱) .

شروط اصلی دلگرمی