ثمن در قراردادهای بیع متقابل در واقع از یک مکانیزم Cost Plus پیروی می­ کند که هزینه های انجام شده در مقابل ارائه مدارک و اسناد مستند که مورد تأیید شرکت ملی نفت ایران قرار گیرد و حسب مقررات و شرایط قراردادی بازیافت می‌شوند این هزینه ها به چهار گروه تقسیم می‏گردند: در گروه اول هزینه های سرمایه­ای (Capital Costs) قراردارد که دارای سقف است و چنانچه پیمانکار فراتر از سقف پرداخت کند، این مقدار اضافی قابل بازیافت نیست مگر در قبال کار اضافی که مورد تأیید شرکت نفت قرار گیرد؛ گروه دوم هزینه های غیر سرمایه­ای (Non-Capital Costs) است که عینا بازیافت می‏ شود، و غالبا نیز سقف ندارد. گروه سوم هزینه های بهره‏برداری (Operating Costs) است که بدون سقف و در حد متعارف و منطقی بازیافت می‏ شود؛ گروه چهارم هزینه های بانکی (Bank Charges) و یا سود بانکی است ‌بر اساس نرخ + Libour75/0 محاسبه و بازپرداخت می‏ شود و غالبا سقف ندارد. در قراردادهای بیع متقابل سود سرمایه‌گذاری از طریق اختصاص حق الزحمه (Remuneration Fee) به پیمانکار که درصدی از مبلغ سرمایه‌گذاری می‌باشد پرداخت می‌شود. البته ترجمه Remuneration Fee به سود پیمانکار ناقص است، زیرا این مبلغ علاوه بر سود پیمانکار شامل هزینه ریسک سرمایه‌گذاری در کشور همچنین در پروژه معین، هزینه فاینانس، هزینه تغییر قوانین احتمالی و غیره را نیز در بر می‌گیرد. مبلغ Remuneration Fee اصولا ثابت است مگر ‌در مورد کار اضافی که با تأیید شرکت نفت انجام شده باشد که در این صورت به همان نسبت نیز حق الزحمه پیمانکار افزایش پیدا خواهد کرد. در برخی از قراردادهای بیع متقابل پیش ­بینی شده است که مقدار Remuneration Fee در صورت تلاش پیمانکار در صرفه جویی سرمایه گذاری ثابت بماند که این امر به ۱۰% محدود شده است، البته می شود برای تقویت انگیزه پیمانکار این محدودیت را نیز برداشت و حسب درصد صرفه جویی متناسباً بر مقدار Remuneration Fee نیز افزود^[۱۲۴].

قراردادهای امتیازی^[۱۲۵]:

قراردادهای امتیازی از قدیمی ترین و ابتدایی ترین قراردادهای نفتی به شمار می­­روند. در قراردادهای امتیازی،

دولت که مالک مخزن و یا می‌دانی مشخص است، آن را به شرکتی واگذار می­ کند و شرکت یاد شده سرمایه گذاری در عملیات اکتشاف، توسعه، بهره برداری و بازاریابی محصول آن میدان را بر عهده می‌گیرد.

در این نوع قرارداد، شرکت سرمایه گذار کلیه هزینه­ های مربوط را می­پذیرد و بهره مالکانه و مالیات نیز به مالک مخزن تعلق می‌گیرد. این نوع قرارداد اگر با موفقیت در اکتشاف نفت و گاز همراه نشود، به طور معمول ۶-۵ سال اعتبار دارد، اما در صورت کشف میدان نفتی و گازی، معادل عمر میدان، حدود ۲۵ تا ۴۰ سال دوام خواهد داشت. این نوع قرارداد به شکل­های دیگری مانند اعطای اجازه بهره برداری، اعطای پروانه بهره برداری و اجاره نیز به کار می رود و به دلیل سهم بندی منافع در قیاس با گذشته تغییرات عمده ای ‌کرده‌است. نخست اعطای امتیاز به دولت ها به مدت طولانی پنجاه تا یکصد سال صورت می گرفت و منطقه وسیعی گاه تا یک میلیون کیلومتر مربع با منافع ویژه به دارنده امتیاز که کنترل کامل توسعه و تولید نفت را داشت، واگذار می شد. حال آن که در قراردادهای امتیازی امروز، منطقه امتیازی محدود است. حق اکتشاف برای مدتی کوتاه یعنی کمتر از ۱۰سال اعطا می‌شود و سقف زمان تولید نفت از مناطق کشف شده۳۰ تا ۴۰ سال است.

قراردادهای جدید از نظر منافع میان امتیاز دهنده و امتیاز گیرنده انعطاف پذیری بیشتری دارند؛ به طوری که در صورت افزایش قیمت نفت ساز کارهایی برای افزایش منافع میزبان پیش‌بینی شده است. در حقیقت در برخی از قراردادهای امتیازی، صاحب امتیاز هزینه ها را بیش از درآمدها گزارش می­ کند. و با حساب سازی و ارائه گزارش­های غیرواقعی حتی از پرداخت سهم واقعی کشور میزبان ‌بر اساس قرارداد نیز خودداری می­ کند. این واقعیت چه ‌در مورد قراردادهای سنتی و چه ‌در مورد قراردادهای کنونی صادق است^[۱۲۶].

قراردادهای مشارکت در تولید^[۱۲۷]:

این نوع قراردادها در طول دهه ۱۹۶۰ میلادی رواج یافت و پس از آن بسیاری از کشورهای نفتی از این نوع قرارداد استفاده کردند. ‌بر اساس این قراردادها، نفت و گاز تولید شده میان دولت و شرکت سرمایه‌گذاری تقسیم می‏ شود. حقوق مالکانه متعلق به دولت است، اما به واسطه مشارکت، دولت میزبان به طور معمول از طریق شرکت ملی نفت در زمینه مدیریت عملیات با شرکت سرمایه گذار مرتبط است.

در این قراردادها شرکت خارجی مقید به پرداخت مالیات است و در برخی موارد پرداخت بهره مالکانه نیز تصریح شده است. قراردادهای مشارکت در شرایط وجود ریسک و بدون ریسک منعقد می­شوند. در شرایط ریسک، در صورتی که شرکت سرمایه گذار نتواند منابع نفتی یا گاز را اکتشاف کند، باید کلیه هزینه های سرمایه گذاری شده را بپذیرد. قرارداد مشارکت در تولید در حقیقت نوع همراه با ریسک قراردادهای مشارکتی به شمار می­رود. در قراردادهای مشارکت در تولید در صورتی که اکتشاف لازم باشد، تأمین کلیه هزینه­ های مورد نیاز برای اکتشاف به عهده طرف خارجی است.

دانشگاه‌ها از گرانبهاترین ذخایری شناخته می‌شوند که جامعه برای پیشرفت و توسعه در اختیار دارد.امروزه این مراکز در سطح جهان،به لحاظ دارا بودن دانش و فن،از اعتبار زیادی برخوردارند و از عوامل عمده دگرگونی اجتماعی به شمار می‌آیند.نهادهای آموزش عالی باید جوانان را برای تغییرات و دگرگونی های مداوم در جهان سراسر متحول امروزی آماده کنند(نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲) .به همین دلیل،دانشگاه‌های معتبر نمی توانند صرفا به صلاحیت فنی و علمی خود بسنده کنند ،بلکه باید رسالت فرهنگی خود را با توجه به ساخت اجتماعی و فرهنگ بومی شان به انجام رسانند.دانشگاه‌های بزرگ جهان ،فرهنگ ساز بوده و در برهه هایی از زمان ،تاثیر پذیری ژرف بر تحولات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی داشته اند(نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲).

دانشجویان به علت وضعیت سنی و اجتماعی،از قدرت فعالیت بالایی برخوردارند و دارای جنبه‌های متعدد خلاقیتی اند یا با آن روبرو می‌شوند.از زمان آغاز به کار مؤسسات آموزش عالی در ایران ،همواره شاهد حضور تعیین کننده و تاثیر گذار دانشجویان در عرصه های مختلف سیاسی ،فرهنگی و علمی کشور بوده ایم.نظر به اینکه در همه زمان‌هاو مکان‌ها،دانشگاه‌ها را محور عقلانی و مرکز تجمع اندیشمندان و نخبگان جامعه می دانند ،لذا نقش مؤثر دانشگاه در بسط فرهنگ جامعه ضروری می کند (همان منبع).دانشجویان به عنوان مخاطبان اصلی دانشگاه‌ها،گروهی فعال،پر تحرک و برخوردار از انرژی و توانایی‌های قابل ملاحظه اند که می‌توانند در جریان فعالیت‌های‌جامعه برای نیل به پیشرفت و ترقی روز افزون ،در کلیه حوزه های صنعتی و اقتصادی و به ویژه حوزه های فرهنگی،نقش مهمی را بر عهده‌گیرند.با توجه به زمینه‌های موجود در جامعه دانشجویان باید مجموعه ای از مهارت‌ها و توانایی‌ها ازجمله برنامه‌ریزی،فهم فرهنگی،قابلیت انجام کار گروهی،قابلیت استفاده از فناوری و توانایی برقراری ارتباط و تبادل اطلاعات و …..را در خود درونی کنند (نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲).فعالیت‌های فرهنگی در دانشگاه‌ها ،در شکل درست آن،به علت دارا بودن ویژگی‌هایی از قبیل موارد ذیل،زمینه مناسب را برای توسعه فرهنگی و به تبع آن توسعه همه جانبه برای فرد،دانشگاه‌و‌جامعه فراهم می‌کنند:

۱-ایجاد زمینه برای پرورش استعدادها و توانایی‌های بالقوه دانشجویان.

۲-ایجاد علاقه به محیط دانشگاه.

۳-ایجاد زمینه برای تجربه مشارکت و کار گروهی.

۴-ایجاد زمینه برای تمرین مسئولیت پذیری و پاسخگو بودن در قبال وظایف محوله.

۵-تمرین برنامه ریزی و مدیریت فعالیت‌ها.

۶-تقویت روحیه نظم و احترام به حقوق دیگران.

۷-بالا بردن قدرت ابتکار و خلاقیت در برخورد با موقعیت‌های پیش‌بینی نشده و غیر منتظره.

بدیهی است جامعه ما در حال حاضر درگیربحران‌هایی‌از جمله:بحران اقتصادی سیاسی،مدیریت‌وبحران فرهنگی است که این بحران‌ها،دارای تاثیر متقابل بر یکدیگرند.ولی به نظر می‌رسد بحران فرهنگی‌موجود در جامعه ،نقش پایدارتری ایفا می‌کند.تعدادی از مشکلات فرهنگی مبتلا به جامعه ما،عبارتند از :نبود فرهنگ کار گروهی،ناصحیح بودن الگوهای مصرف،منفی نگری،نبود فرهنگ کار به عنوان ارزش عدم توجه به برنامه ریزی،توجه نداشتن به عامل زمان و..(نیستانی،رامشگر،۱۳۹۲).

1. 1. Shtainer ↑

1. 1. Colingford ↑

1. 1. Gidnez ↑

1. 1. Aplian ↑

1. 1. Cultura ↑

1. 1. Thompson ↑

1. 1. Girard Augustine ↑

1. 1. -Dupuy ↑

1. 1. Shtainer ↑

1. 1. Colingford ↑

1. 1. Gidnez ↑

1. 1. Aplian ↑

1. 1. Cultura ↑

1. 1. Thompson ↑

1. 1. Girard Augustine ↑

1. 1. -Dupuy ↑

1. 1. . Approach ↑

1. 1. John Henry ↑

1. 1. . Research approach ↑

1. 1. . Vocational approach ↑

1. 1. . Student development approach ↑

1. 1. Jean Piaget ↑

1. 1. Paul Goodman ↑

1. 1. Call Rogers ↑

1. 1. . Social commitment approach ↑

1. 1. . Multi purpose universities approach ↑

1. 1. Gardner ↑

1. 1. Fayol ↑

1. 1. Planning ↑

1. 1. Organizing ↑

1. 1. Commanding ↑

1. 1. Coordination ↑

1. 1. Controlling ↑

1. 1. – Woodhal ↑

1. 1. -Singen ↑

1. 1. -Altabach ↑

1. 1. -Woodhall ↑

1. 1. Folton ↑

1. 1. -Altabach ↑

1. 1. Participative Culture ↑

1. 1. -Gidnez ↑

1. 1. -Brevis Cohen ↑

1. 1. -Taylor ↑

1. 1. -Sir Eduart Barnet ↑

1. 1. -Raymond Williams ↑

1. 1. -Gay Roche ↑

1. 1. -Taylor ↑

1. 1. -Dixon ↑

1. 1. -Hiller ↑

1. 1. -Hrskvvyts ↑

1. 1. -Taylor ↑

1. 1. -Cohen ↑

1. 1. -Leslie ↑

1. 1. -Cohen ↑

1. 1. -Leslie White ↑

1. 1. White ↑

1. 1. -Cohen ↑

1. 1. -Davis ↑

1. 1. Cohen ↑

1. 1. Cortazzi ↑

1. 1. Lixian ↑

1. 1. -Brvglfyld ↑

1. 1. -Inglehart ↑

1. 1. -Michael Todaro ↑

1. 1. -Ziegler ↑

1. 1. -Karman ↑

1. 1. Dupuy ↑

1. 1. Cultural Development ↑

1. 1. -Girard Augustine ↑

1. 1. -Dkvyyar ↑

1. 1. -Terry Yandys ↑

1. 1. -Terry Yandys ↑

1. 1. -Pierre Bourdieu ↑

1. 1. -Jean Claud Pasvn ↑

1. 1. -Spengler ↑

1. 1. -Altabach ↑

1. 1. -Francois Jacob ↑

جایگاه دلگرمی در رویکرد آدلری

صرف نظر از جهت گیری فرد، به هر حال فرایند دلگرمی یکی از جنبه‌های بسیار مهم درمان آدلری است که ممکن است به طور مفیدی در رویکرد مشاوره مورد استفاده قرار بگیرد. ویژگی‌ها و روش‌های دلگرمی کمک می‌کند تا یک محیط خوش بینانه، قدرت دهنده و رشد دهنده برای مراجعان ایجاد شود. مکانی که آن‌ ها ناتوانی را به جای توانایی احساس کنند (واتس و پیترزاک^[۹۸]،۲۰۰۰).

چون آدلری‌ها مراجعان را بیمار نمی‌دانند، به دنبال درمان چیزی نیستند به بیان دقیق‌تر، درمان یک فرایند دلگرمی است. درایکورس از ضرورت اساسی دلگرمی در مشاوره بیان کرد که مشکلات موجود مبتنی بر دلسردی هستند و بدون دلگرمی، بدون بازیابی اعتماد به خود، مراجع نمی‌تواند امکان انجام با کارکرد بهتر را ببیند در سراسر فرایند مشاوره، زبان دلگرمی تعیین کننده است (واتس و گارزا^[۹۹]،۲۰۰۸). آدلر و آدلری­های بعدی، دلگرمی را یک جنبه تعیین کننده‌ پرورش رشد انسانی تلقی می‌کنند. این امر به ویژه در زمینه‌ی مشاوره صحیح است. آدلر با تأکید بر اهمیت دلگرمی در درمان بیان کرد که روی هم رفته در هر گام درمان ما نباید از مسیر دلگرمی منحرف شویم (واتس و پیترزاک،۲۰۰۰). درایکورس نیز با وی هم رأی بود و بیان کرد: مهم‌ترین چیز در هر درمانی دلگرمی است. به علاوه بیان کرد که موفقیت درمان، عمیقاً به توانایی درمانگر برای ایجاد دلگرمی وابسته است و شکست عموماً به علت ناتوانی درمانگر در دلگرم کردن رخ می‌دهد (واتس، ۲۰۰۸).

کاربرد دلگرمی

دلگرمی به افراد برای داشتن اعتقادی راسخ الهام می‌بخشد و کمک می‌کند تا آن‌ ها بتوانند برای یافتن راه- حل‌ها کار نموده و در یافتن چالش‌های پیش رو تلاش کنند. در واقع به نوعی، دلگرمی دست­یابی به شجاعت است (لمبرجر و دولارهاید^[۱۰۰]، ۲۰۰۶). دلگرمی اصولاً به جای نتیجه بر تلاش یا بهبود و پیشرفت متمرکز است. دلگرمی شناخت، پذیرش و انتقال ایمان به فرد برای این حقیقت محض است که او وجود دارد. شخص برای اینکه انسان کاملی باشد، مجبور نیست بهترین باشد. با دلگرمی، فرد فارغ از نتایجی که به دست ‌می‌آورد، احساس ارزشمندی می‌کند. دلگرمی فعل‌ها را از فاعل‌ها جدا می‌کند لذا چیزی به عنوان فرد خوب یا بد وجود ندارد (ایوانز، ۲۰۰۵).

آدلر بیان کرد که وقتی تحسین وتقویت بیرونی با دلگرمی جایگزین می‌شود، فرد توانایی نگاه کردن به عقاید اشتباه خود را به دست خواهد آورد و یک فرایند خود ارزیابی حاصل خواهد شد این خود ارزیابی به نوبه خود منجر به ارزش نهادن برای خود می‌شود به جای اینکه فرد بیش از حد نگران ارزش گذاشتن توسط دیگران، به ویژه اشخاص مرجع یا صاحب نفوذ باشد (ویستون و سکستون^[۱۰۱]، ۱۹۹۸).

چگونگی تطبیق و کنار آمدن افراد با مشکلات و مسائل زندگی، به رفاه فردی و اجتماعی بومی بر می‌گردد و به ما امکان می‌دهد تا منابع دلسردی و دلگرمی را ببینیم. بسته به حضور یا فقدان دلگرمی خلاقیت فردی یک راه را انتخاب می‌کند و انتخاب‌های افراد مختلف نیز متفاوت است. یکی ممکن است که علاقه اجتماعی و دیگری ممکن است که علاقه فردی را برگزیند. علاقه فردی روشی است که ممکن است به دلسردی بینجامد. دلسردی نگرش، احساس و عقیده­ای است که فرد در هر روشی بدون مشارکت و همکاری نمی‌تواند به موفقیت دست یابد و تلاش‌های وی به شکست ختم می‌شوند. افراد دلسرد معتقدند که آن‌ ها قادر نیستند که با زندگی به طور مؤثری کنار بیایند و در نتیجه نگرش منفی‌شان، نمی‌توانند به تلاش مناسب دست بزنند و در نتیجه موفق نخواهند شد. فرد دلسرد ممکن است که دائماً به دنبال تأیید دیگران باشد و ارزش خود را در آن ببیند. بدون توجه به اینکه به چه چیزی دست یافته‌اند برای فرد دلسرد شده، هرگز تأیید کافی نمی‌باشد. ترس و سایر افکار منفی می‌تواند باعث ایجاد دلسردی شود. دلگرمی فرآیندی به سمت زندگی مثبت و موفقیت آمیز است، هنگامی که ما به جنبه روان‌شناختی آن می‌نگریم، دلگرمی فرایند تقویت نیروی روان‌شناختی فرد است. از دیدگاه علمی دلگرمی نگرشی است که می‌تواند برای ایجاد اعتماد و موفقیت و نیز حمایت، تقویت کننده باشد. این مسئله دلگرم کننده است که فرد تسهیل­گر، باعث ایجاد دلگرمی و قدرت در افرادی می‌شود که برای رسیدن به اهداف مورد نظر خود با مشکلات و موانعی روبرو هستند (یانگ، میلرن و بلاگن^[۱۰۲] ۲۰۰۹).

در دیدگاه آدلری، گاهی انسان به دلگرمی نیاز دارد اگر علاقه اجتماعی در پیشینه ما وجود داشته باشد دلگرمی و دلسردی باعث ایجاد موقعیت‌های مختلفی در زندگی می‌شوند. ما در رابطه های خود با دیگران، دلگرمی را همراه با روش‌هایی به کار می‌بریم تا فرایند خود ارزیابی اهداف و روش‌های زندگی اجتماعی خود را مانند رفتارهای موجود ارتقاء دهیم. روش‌های دلگرمی آدلر در موقعیت‌های آموزشی، درمانی، خانوادگی و سازمانی به کار رفته است؛ ‌بنابرین‏ دلگرمی، هسته‌ی اصلی در ارتباط‌های اجتماعی است. هم افراد عادی و هم افراد حرفه‌ای می‌توانند برای تسهیل دلگرمی در تغییر خود از آن استفاده کنند.

چگونه دلگرمی منجر به تغییر در افراد می‌شود. وقتی ما به خاطر ترس در جهت علاقه‌ فردی حرکت می‌کنیم، ممکن است که در جبران افراط یا تفریط داشته باشیم این مکانیسم‌های دفاعی در ما نگرش‌ها و رفتارهای مبتنی بر دلسردی ایجاد می‌کند. به عبارت دیگر، باید جبران مناسبی در رابطه با علاقه فردی داشته باشیم و تلاش‌های ما در جهت دلگرمی باشند. نگرش‌های ما در زندگی، جهت حرکت ما را تعیین می‌کند که آیا به سمت علاقه فردی با ترس یا به سمت علاقه اجتماعی با دلگرمی در حرکت هستیم افراد دلسرد باید جهت زندگی و نگرش‌های خود را تغییر دهند (یانگ، میلرن و بلاگن، ۲۰۰۹). دلگرمی مفهومی کلیدی در ارتقاء و فعال سازی علاقه‌ اجتماعی در اشخاص است. ‌بنابرین‏ دلگرمی نوعی احساس شخصی است که فرد تعلق‌ها و امیال شخصی را در خود متوقف می‌کند تا در راه رفاه و بهزیستی اجتماع و دیگران مؤثر باشد (باهلمن و دینتر^[۱۰۳]، ۲۰۰۱) .

شروط اصلی دلگرمی

مشایخ (۱۳۹۲)، در تحقیقی عوامل مؤثر بر نوسان‌پذیری سود را مورد بررسی تجربی قرار داد. ‌بر اساس چارچوب پژوهشگران پیشین، نوسان‌پذیری سود تحت تأثیر عوامل اقتصادی ‌و حسابداری قرار می‌گیرد و از آن‌ ها ناشی می‌شود. در این تحقیق برخی از پارامترهای حسابداری از قبیل شاخصه‌های مرتبط با تطابق ضعیف، کیفیت اقلام تعهدی و هموارسازی سود همچنین برخی از پارامترهای اقتصادی مشتمل بر زیان، اندازه شرکت، معیارهای رشد، نوع صنعت، نوسانات درآمدها و جریان‌های نقدی و چرخه عملیاتی شرکت‌ها، مورد بررسی قرار گرفت. مطالعه وی با بهره‌گیری از داده های ۴۰۰ شرکت از شرکت‌های پذیرفته شده در بورس تهران در خلال سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰ ، صورت گرفته است. نمونه های پژوهش ‌بر اساس نوسان‌پذیری سود در پنج طبقه گروه‌بندی شده و سپس میانگین هر کدام از عوامل حسابداری و اقتصادی به شرح فوق، مقایسه گردید. نتایج پژوهش نشان داد که عوامل حسابداری و عوامل اقتصادی( به استثنای چرخه عملیاتی شرکت) تاثیر با اهمیتی در به وجود آوردن نوسانات سود دارد.

پژوهش‌های خارجی

در سال ۱۹۸۶ ، بال و براون یک تحقیق آماری را در زمینه بازارهای سرمایه در حسابداری آغاز نمودند که هنوز هم تا به امروز ادامه دارد. این دو نخستین افرادی بودند که بر اساس روش علمی نشان دادند که قیمت بازار سهام شرکت‌ها نسبت به اطلاعات در صورت‌های مالی از خود واکنش نشان می­دهد. بررسی تحقیق آن‌ ها اهمیت زیادی دارد، زیرا روش تحقیق آن‌ ها و کاربرد آن هنوز مورد استفاده قرار گرفته و معتبر است. نتایج تحقیق این دو محقق استرالیایی نشان داد، تغییرات قیمت سهام با تغییرات سود همسو است ولی به آن میزان نیست. تغییرات قیمت سهام علاوه بر تغییرات سود حسابداری از متغیرهای دیگری نظیر نوع صنعت، ترکیب سرمایه شرکت، سهم بازار فروش محصولات و … تأثیر می­پذیرد.

لو (۱۹۸۳)، فشردگی سرمایه، سهم بازار و اندازه شرکت را به عنوان ویژگی‌های شرکت در نظر گرفت و رابطه آن‌ ها را با پایداری سود مورد آزمون قرار داد که بیان می‌کند رابطه معنی‌داری بین آن‌ ها وجود دارد.

لیو و جاکوب(۱۹۹۸)، بیان ‌می‌کنند که یک روش برای در نظر گرفتن سایر اطلاعات در الگو، تجدیدنظر در پیش‌بینی سودهای آینده توسط تحلیلگران است. اگر این تجدید نظر به عنوان متغیر توصیفی در نظر گرفته شود، رابطه معناداری بشدت افزایش خواهد یافت و ضریب واکنش سود به سمت یک میل می­ کند. نظریه اقتصادی و تحقیقات حسابداری در چهل سال گذشته چندین صنعت و ویژگی شرکت‌ها شامل نوع محصول، فشردگی سرمایه و اندازه شرکت را شناسایی کرده که با پایداری سود غیرعادی در ارتباط است .

هند و لندزمن (۱۹۹۸) دریافتند، زمانی که متغیر سایر اطلاعات در الگوی اولسن نادیده گرفته شود، سودهای تقسیمی با ارزش بازار حقوق صاحبان سهام ارتباط مستقیم پیدا می‌کنند در حالی که انتظار می­رود این ارتباط معکوس باشد.

بدریناچ(۱۹۸۹)، یکی از انگیزه های هموارسازی سود را نوسان‌پذیری سود دانستند. آن‌ ها بیان کردند که سرمایه‌گذاران نهادی به طور عادی از شرکت‌های دارای نوسان سود زیاد، دوری کرده و بیشتر تمایل به سرمایه‌گذاری در شرکت‌های با روند سود هموار دارند.

مایکلسن و دیگران(۲۰۰۰)، به دنبال آزمون این مسئله بودند که آیا پاسخ بازار سهام به عملکرد شرکت به هموار بودن سود مرتبط است؟ آن‌ ها دریافتند شرکت‌هایی که سود هموارتری را گزارش نموده‌اند، میانگین بازدهی غیرعادی انباشته بالاتری را نسبت به سایر شرکت‌ها ‌داشته‌اند.

اونز(۲۰۰۱)، بیان می­ کند که انتظار می­رود داده­هایی از قبیل نوع صنعت و سهم بازار، سودهای غیرعادی آینده را تحت تأثیر قرار دهد. از این رو آن‌ ها می ­توانند به عنوان منبع در الگو اولسن گنجانده شوند که احتمالا محتوای تجربی الگو را (Vt) سایر اطلاعات افزایش خواهد داد.

پورتر(۲۰۰۴)، معتقد است که نوع صنعت بر تعیین قوانین رقابتی شرکت‌ها و سیاست‌هایی بسیار مؤثر است که بالقوه در دسترس شرکت می­باشند است. او درباره اثر نوع صنعت بر سود بیان می­ کند که رقابت در صنعت پیوسته در جهت کاهش نرخ بازده سرمایه‌گذاری به سوی نرخ بازده رقابتی پایه عمل می‌کند ‌بنابرین‏، صنایع مختلف موجب تأثیرهای متفاوتی بر پایداری سودهای غیرعادی خواهد شد.

فینی^[۸] (۲۰۰۰)، در پژوهشی با عنوان “عوامل مؤثر بر سودآوری صنایع” به بررسی عوامل مؤثر بر سودآوری ۱۴۲ شرکت استرالیایی پرداخت ‌کرده‌است. مطالعه وی به صورت داده های مقطعی و بر اساس میانگینی از سه سال در دوره­ زمانی ۱۹۹۷-۱۹۹۴بوده است. وی با برآورد اثر عواملی مانند اندازه­ شرکت، موجودی سرمایه، میزان فروش، مدیریت و کیفیت نیروی کار بر روی سود، شدت اثر سرمایه بر سود شرکت­های مورد مطالعه را بررسی کرد و در نهایت نتیجه گرفت که شدت اثر سرمایه ­های مورد مطالعه بر سود فعالیت­های مختلف صنعتی متفاوت است. همچنین، بین نوع فعالیت­های صنعتی و عوامل مؤثر بر سودآوری آن‌ ها رابطه معنی‌داری وجود دارد.

برد (۲۰۰۱)، اهمیت اطلاعات حسابداری را برای پیش‌بینی نوسانات سود بررسی نمود. وی اطلاعات پژوهش خود را از شرکت‌های سه کشور آمریکا، انگلستان و استرالیا فراهم نمود. نسبت‌های مالی مدل نهایی ایشان شامل ۱۰ نسبت مالی به شرح زیر بود که با بهره گرفتن از روش رگرسیون Step-Wise انتخاب بررسی شدند :۱- نسبت بازده دارایی‌ها،۲- تغییر در فروش به موجودی‌ها،۳- تغییردر کل دارایی‌ها، ۴- تغییر در موجودی‌ها ۵- تغییر در مخارج سرمایه‌ای به کل دارایی‌ها،۶- سود عملیاتی به فروش،۷- سود قبل مالیات به فروش ،۸- وجه نقد به بدهی‌ها، ۹- سود خالص به فروش و۱۰- بازده حقوق صاحبان سهام.

چاریتو و دیگران (۲۰۰۱)، در تحقیقی رابطه جریان‌های نقدی و سود را با ارزش سهام در بازار بورس اوراق بهادار ژاپن مورد آزمون قرار دادند. این تحقیق شواهدی را نشان می‌دهد که اولا جریان‌های نقدی محتوای اطلاعاتی بیشتری در تشریح بازده سهام در مقایسه با سود دارند و دوما جریان‌های نقدی زمانی که سود ثبات ندارند، نقش با اهمیت‌تری در بازار سهام نسبت به سود بازی می‌کند و اهمیت بیشتری دارد.

گالت و لیست(۲۰۰۴)، با بهره گرفتن از آزمون ریشه واحد به بررسی بی‌ثباتی سهم بازار در صنایع دخانی و سیگارسازی آمریکا می‌پرداختند. آن‌ ها با بهره گرفتن از داده های مربوط به سهم بازار بنگاه­های تولید کننده سیگار و محصولات دخانیاتی آمریکا طی سال‌های ۱۹۳۴-۱۹۴۴ ‌به این نتیجه می‌رسند که سهم بازاری بنگاه‌ها در طول زمان بی‌ثبات بوده و در حال نوسان می‌باشد. نتایج همچنین حاکی از وجود رقابت قوی در این صنعت در آمریکا می‌باشد.

همان طور که مشخص ومعلوم است، ماده ۲۰ هردوکنوانسیون لاهه یعنی کنوانسیون های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ فقط درمورد بازگشت اسیران جنگی، بعد از انعقاد صلح بین کشورهای متخاصم یا دو کشور درگیر سخن می‌گوید و این عبارت درمورد حالت بینابینی ناشی از برقراری آتش بس یاترک مخاصمه مصداق ندارد.یعنی وضعیت ومدت زمانی که معمولا بین پایان نبرد مسلحانه و انعقاد قرارداد صلح بین طرفین مناقشه وجود دارد را نادیده گرفته و ازآن غافل شده بود.

درخلال جنگ جهانی اول عدم کفایت ‌و کارایی مواد مذکور آشکارگردید.این نقایص با انعقاد موافق نامه‌هایی میان متخاصمین در سال‌های ۱۹۱۷ و۱۹۱۸ تا حدودی زیاد برطرف گردید. هنگامی که ماده ۲۰ کنوانسیون ۱۹۰۷ لاهه مطرح بود، الزام قدرت نگهدارنده به برگرداندن اسیران جنگی، بخشی از حقوق بین‌الملل عرفی محسوب می‌شد. البته این ماده نمی توانست مطلوب باشد زیرا گاهاً تا انعقاد صلح زمان طولانی طول می کشید و حتی در برخی موارد مخاصمات بدون معاهده صلح پایان می پذیرفت. ترک مخاصمه یا پایان جنگ جهانی اول در نوامبر ۱۹۱۸ بود و معاهده صلح و رسای در روز ۲۸ ژوئن ۱۹۱۹ منعقد که در ماده ۲۱۴ آن مقرر شده بود، بازگشت اسیران جنگی وغیرنظامیان بازداشتی، درکوتاهترین زمان بعد از به اجرا درآمدن معاهده انجام پذیرد.

ملاحظه ‌می‌شود که از زمان ترک مخاصمه و پایان عملی مناقشه بین طرفین درگیر تا هنگام به اجرا درآمدن صلح (۱۵ژانویه ۱۹۲۰) بیش از ۱۴ ماه به طول انجامید. و این وضعیت طولانی بودن بین پایان جنگ و انعقاد پیمان صلح عملاً نمود عینی پیداکرد.

در یونان باستان اسیران را در تماشاخانه های جنگی برای تفریح و تفنن با وسایل گوناگون می کشتند تا نفس بیمار خود را تشفی بخشند چشم ها را از حدقه در می‌آوردند دست و پا می بریدند، برگردن هایشان راه می رفتند تا مشرف به مرگ شوند و یا برای تفریح وتفنن و مجالس بزم اسیران را برهنه می‌کرده و برای تلذذ روح کینه توزی ونمایش فخرخود، آن بیچارگان را به انواع رقص ها وادار می‌کردند. در زمان دیگر یعنی جنگ جهانی اول نیز اردوگاه ها ی موحش، نمور و غذای بسیار کم همراه با شکنجه های وحشتناک، اسیران بیچاره را دچار مرگ تدریجی مواجه ساخت.

در خلال جنگ جهانی اول و بعد از آن کشورها ی درگیر جنگ من جمله آلمانی‌ها و ژاپنی ها رفتارهای بسیار سبوعانه‌ای بازندانیان جنگی داشتند به طوری که دراردوگاهی بنام «بوفن والدبود» ‌درسلولی که تنها ۱۲متر گنجایش داشت شانزده اسیر نگهداری می شده است. یک نافرمانی یا یک حرکت غیر مجاز فردی از اسیران کافی بود تا تمام آن نفرات تنبیه شوند. کف اطاق ها ۳ متر پایین تر از سطح زمین قرارداشته است همین امر باعث شده بود تا زندانیان براثر تحلیل قوای جسمانی، اثر سوء تغذیه شدید به محض فرو افتادن بیهوش می شدند.

اغلب آن ها به محض برخورد با زمینی که کفش سیمانی بوده دست وپایشان می شکسته است. اطاق هایی به نام اطاق خفه کن مشهور بوده که در آن جا انواع شکنجه ها، شلاق ها،ضرب وشتم ها ‌و دادن یک وعده غذا به زندانیان از عادت جاریه بوده است. وقتی هم این بخت برگشته ها دراثر این همه آزار واذیت و … می مردند جنازه‌ی آن ها جلوی سگ ها انداخته ‌و غذای سگ ها می شدند.

پوشاک ‌و لباس زندانیان بسیار ناچیز به طوری که در مقابل سرما نگهدارنده‌ی آنان ازشلاق سرد سرما نبوده، ازبهداشت ودرمان که اثری یافت نمی شده است. هـرکس بـرحسب شرایط خاص ومشمئزکننده اردوگاه مریض می شد یا بهبودی خود به خود و یا مرگ علاجش بود، چون دارو و درمانی وجود نداشت. در ژاپن و روسیه و یوگسلاوی و… نیز زندانیان جنگی وضعیتی بهتر از همنوعان خودشان در آلمان، ایتالیا و… نداشتند. البته اگر بخواهیم ‌در مورد تمامی فقرات و بندهای قوانین عمومی و جهانی درخصوص اسیران جنگی بحث شود مطلب بسیار طولانی و ملال آور خواهد شد چرا که در خلال جنگ جهانی اول و بعد از آن مدت زمان طولانی گذشته و به نوعی شامل مرور زمان می‌باشد و بنا داریم که در گفتار سوم به طور مشروح در این باره سخن گفته و مطلب ادا شود.

درایده برخی ازصاحب نظران ودارندگان قدرت گاهی امراض مسری درتعدیل جمعیت کره زمین نقش داشتند و در سده ۱۹ و ۲۰ و۲۱ جنگ ها این نقش را به عهده گرفته اند لذا جهت دست یابی به اهداف وسیله ها توجیه می‌شوند. به همین منظور منکوب نمودن، تسلط بریک سرزمین یا ملت، به دست آوردن منابع زیر زمینی یا روی زمینی ممالک ‌و سرزمین های دیگر هر گونه اقدامی قابل قبول و پذیرفتنی بوده است. لذا گلوله باران بی رحمانه شهرها، آتش زدن خرمن ها و مزارع، مسموم نمودن رودخانه و نهرهای مورد استفاده و… همه از انواع عملکردها در خلال جنگ جهانی اول می‌باشد اذهان بشریت هنوز آن خاطرات تلخ را از یاد نبرده که سربازان آلمانی یا ژاپنی به محض ورود به یک شهر یا روستا غارت و چپاول را شروع می نموده و مردم بی گناه را در یک مکان تاریک و نمور زندانی و به زنان و دختران تجاوز می‌کردند و معترضین را درجلوی چشم همگان به شکل فجیع وغیر انسانی می کشتند، آلوده کردن آب آشامیدنی مردم تحت محاصره از بدیعی ترین اقدامات بود، آتش زدن غلات، مزارع دشمن از ابتدایی ترین اعمال جهت تسلیم شدن حریف محسوب می گشت، عدم اجازه رسیدن آذوقه به محل محاصره شده وتلف شدن مردم مورد محاصره کاملاً طبیعی وازکارهای جاریه بود دریک جمله هراقدام ممکن وهرعمل زشت وقبیح جهت سرکوب نمودن، تسلیم دشمن، مباح و مجاز و جزء دستورات صادره محسوب می‌گشت، هرمانع و رادعی به شدت و به هرشکل ممکن از سر راه برداشته می شد.